به گزارش خبرنگار ورزشی پایگاه خبری «بانگ سروش»؛ «جانلوکا ویالی» ستاره بازنشسته ایتالیایی بعد از پنج سال مبارزه با سرطان پانکراس در سن ۵۸ سالگی درگذشت. این ستاره متواضع فوتبال ایتالیایی، امیدوار بود نبردش با سرطان الهام‌بخش دیگر بیماران باشد وحالا درحالی با دنیای خاکی وداع کرد که خاطرات خوشی از خود برجای گذاشت.
ستاره پیشین تیم ملی فوتبال ایتالیا با اینکه فوتبالیستی درخشان بود ولی هرگز خاکی بودن را فراموش نکرد تا جایی که در دوران بازنشستگی دربارۀ دوران فوتبالی‌اش گفته بود: «من مهاجمی خوش‌شانس بودم.»
پایان رفاقت ۴۲ ساله مربیان قهرمان یورو
ویالی که افتخارات زیادی را در طول دوران فوتبالش به‌دست آورده بود، در سال‌های پایانی عمرش نیز در کنار مانچینی که از دوستان نزدیکش بود و تیم ملی ایتالیا حضور داشت و به همراه این تیم قهرمانی در یورو ۲۰۲۰ را جشن گرفت.
مانچینی درباره آخرین دیدارش با ویالی به گاتزتا دلو اسپورت گفت:«او دیگر قدرتی نداشت. صدایش آرام اما همچنان واضح بود. ما درباره همه چیز حرف زدیم. او از من درباره شرایط تیم پرسید و دوست داشت از تمام پیشرفت‌ها و اتفاقات باخبر باشد. او لبخند می‌زد، ما شوخی کردیم و من به او گفتم که همیشه در سمپدوریا دستمزدش از من بیشتر بود.»
سرمربی تیم ملی ایتالیا درباره دوستی‌اش با ویالی اظهار داشت:«ما وقتی همدیگر را دیدیم که ۱۶ ساله بودیم و دیگر هرگز جدا نشدیم. تیم ملی جوانان ایتالیا، تیم ملی بزرگسالان، سمپدوریا، در دوران خوشی و ناخوشی و پیروزی و شکست با هم بودیم. دو شب باورنکردنی در ویمبلی داشتیم. یک بار از ناراحتی اشک ریختم و دفعه بعد از خوشحالی گریه کردیم. ما در کنار هم بودیم تا مرگ جدایمان کرد.»
وی در ادامه اضافه کرد: «چند روز پس از مرگ سینیشا میهایلوویچ یکی دیگر از برادرانم را از دست دادم. همیشه دوست داشتم او را برادر کوچکم صدا کنم. حالا باید با او خداحافظی کنم. با قدرت او پیش می‌روم تا بتوانم چیزی که شایسته‌اش بود را به او تقدیم کنیم، چیزی که همیشه رویایش را داشتیم.»
آخرین افتخاری که جاودانه شد
رابطه مانچو-ویالی چیزی فراتر از همکاری و دوستی یک سرمربی با دستیارش بود. مانچینی و ویالی در تمام دوران بازی و مربیگری مجذوب یکدیگر بودند و حضورشان در کنار هم مساوی با فتح تورنمنت‌ها بود. حضور ویالی در کنار مانچو برای تمام هواداران ایتالیا الهام‌بخش بود و درگذشت او هم یک کشور را متاثر کرد.
آنها با هم در سمپدوریا، سه بار جام حذفی ایتالیا را بردند. یک بار سوپرجام ایتالیا را در سال ۱۹۹۰ بردند و در نهایت عنوان قهرمانی ایتالیا در سال ۱۹۹۱ را از آن خود کردند. آنها حتی به جام باشگاه‌های اروپا هم نزدیک شدند اما با بدشانسی، قهرمانی را در ومبلی به بارسلونا واگذار کردند. ویالی آن روز در رختکن ومبلی گریه کرد. او قبل از انتقال به یوونتوس با مبلغ ۱۲.۵ میلیون پوند که در آن زمان یک رکورد جهانی بود، می‌دانست که این آخرین بازی او برای باشگاهش خواهد بود.
سال‌ها بعد دوباره ویالی در کنار مانچینی ظاهر شد، با ریشی پرپشت و خاکستری اما خوش اندام به نظر می رسد و این نشان می‌داد که او برای اولین بار از زمان تشخیص بیماری در سال ۲۰۱۷، عاری از سرطان است. اما خودش در این مورد می‌گفت: «من هرگز به این موضوع فکر نکرده‌ام که با سرطان یک نبرد دارم. من همیشه فکر می‌کردم سرطان بهتر است به عنوان یک دوست حفظ شود. یک همراه ناخواسته در سفر. این شیوه درک زندگی به من کمک زیادی کرد.»
آخرین دستاورد لاجوردی‌پوشان در رده ملی، بعد از سال‌ها ناکامی در اروپا و جام جهانی، با حضور این زوج محبوب روی نیمکت ایتالیا رقم خورد. جایی که آتزوری در لندن جام قهرمانی اروپا (یورو ۲۰۲۰) را به‌دست آورد. این آخرین افتخاری این زوج بود که جاوانه شد.
او با حضور در کادر فنی تیم ملی ایتالیا به بازیکنان کمک کرد دستاوردی تاریخی در لندن داشته باشند. حضوری که وراتی را پس از شنیدن خبر درگذشت او، تحت تاثیر قرار داد تا این پیام تکان‌دهنده را برای اسطوره ایتالیایی منتشر کند: «شما به دور از خودخواهی، سخاوتمند و با قلبی بزرگ بودید. همیشه کلمات آرامش بخش برای همه داشتید، حتی زمانی که بیشتر از هر کس دیگری به آنها نیاز داشتید. شما مرا متحول کردی و بارها مرا به گریه انداختی. شما در قلب ما خواهی ماند زیرا فراموش کردن امثال شمل غیرممکن است. شما نمونه ای از قدرت، شجاعت و عزت هستید. دلمان برایت تنگ خواهد شد.»
دو خروس در مرغداری
ویالی، در دوران اوج حضورش در سامپدوریا، چندین پیشنهاد ساکی، سرمربی و سیلویو برلوسکونی، مالک میلان را رد کرده بود زیرا از زندگی خود با دوستانش در سامپدوریا لذت می برد و می‌گفت شما نمی توانید دریا را از میلان ببینید!
موضوعی که شاید مانعی بر سر طولانی‌تر شدن دوران حضورش در تیم ملی ایتالیا شد. او قبل از اینکه روابطش با ساکی به هم بخورد، بین سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۲، ۵۹ بازی ملی انجام داد و ۱۶ گل به ثمر رساند و در دو جام جهانی حضور پیدا کرد.
ویالی اختلافش با ساکی را این طور توصیف می‌کند: «دو خروس در مرغداری». او در ابتدا من را می‌پرستید. سپس متوجه شد که من اهل سوال کردن هستم. ساکی از سؤال کردن خوشش نمی آمد.
کمک به دیگران با روایت تسلیم ناپذیری
ویالی نمی‌خواست دربارۀ بیماری‌اش صحبت کند ولی به این امید که شاید روایت سرسختی و تسلیم ناپذیری‌اش بتواند به دیگران کمک کند با آلدو کازولو، روزنامه‌نگار کوریره دلاسرا، مصاحبه‌ای انجام داد و گفت: «ای کاش یک روز کسی به من نگاه کند یا به من فکر کند و بگوید به‌خاطر تو بود که تسلیم نشدم جانلوکا.»
مصاحبه قرار بود دربارۀ کتاب زندگی‌نامه ویالی باشد. لوکا ویالی در دوران فوتبالی‌اش همیشه فوتبالیستی خاص بود. در زمان مصاحبه کتاب ویالی هنوز چاپ نشده بود ولی او به روزنامه‌نگار کوریره دلاسرا گفت که علاوه‌بر فصل‌های متعددی که دربارۀ دوران فوتبالی است یک فصل هم به بیماری‌اش اختصاص دارد. بیماری‌ای که تا آن روز حتی خانوادۀ جانلوکا از آن اطلاع نداشتند.
وقتی خبرنگار ایتالیایی برای هماهنگی با ویالی تماس گرفت او به‌هیچ‌وجه حاضر نبود در مصاحبه دربارۀ بیماری‌اش صحبت کند. اما بعد از چندین تماس و اصرارهای خبرنگار او سرانجام پذیرفت به شرطی که هیچ اطلاعات مشخصی دربارۀ وضعیتش در نبرد با سرطان منتشر نشود.
احساس شرمندگی…
ویالی در این مصاحبه می‌گوید: «دلم می‌خواست در زندگی‌ام با این ماجرای وحشتناک روبه‌رو نشوم ولی خب، ممکن نبود. من این را تنها یکی از مراحل زندگی‌ام می‌دانم که باید با شجاعت با آن روبه‌رو بشوم. می‌دانستم سخت است. به‌خصوص صحبت کردن درباره‌اش با دیگران و خانواده‌ام. کسی دلش نمی‌خواهد عزیزانش را آزرده کند. پدر و مادرم، برادرها و خواهرم، همسرم، کاترین، و دخترهایمان، اولیویا و سوفیا. آدم این‌جور وقت‌ها احساس شرمندگی می‌کند، چون فکر می‌کند ناراحتی خانواده‌اش تقصیر او است. من زیر پیراهنم گرمکن می‌‌‌پوشیدم تا کسی متوجه نشود لاغر شده‌ام. دلم می‌خواست آنها ویالی‌ای که همیشه می‌شناختند را ببینند.»
خبرنگار کوریره می‌گوید در جریان مصاحبه هرازچند گاه مصاحبه متوقف می‌شد و او برای راه انداختن دوباره ویالی مجبور می‌شد به سال‌های فوتبالی‌اش برگردد. به اوایل دوران فوتبال ویالی، زمانی که او شیفتۀ رئیس سامپدوریا بود و به همین خاطر به درخواستهای یوونتوس آنیلی، میلان برلوسکونی و ناپولی مارادونا نه گفته بود.
ویالی می‌گوید مونتاوونی، رئیس باشگاه سامپدوریا، را آنقدر دوست داشت که هر وقت از دفترش بیرون می‌آمد احساس می‌کرد، روی آب راه می‌رود. رئیس وقت سامپدوریا دو ستاره‌اش ویالی و مانچینی را آنقدر دوست داشت که حتی اسم سگ‌هایش را جانلوکا و روبرتو گذاشته بود! آنها در کنار هم برای اولین بار و تنها بار با سامپدوریا فاتح اسکودتو شدند، به فینال جام اروپا رسیدند و در ومبلی مقابل بارسلونا در وقت‌های اضافه ۱-۰ شکست خوردند.
جانلوکا سپس به یوونتوس می‌رود و با بیانکونری در استادیوم اولیمپیکوی رم فاتح چمپیونزلیگ می‌شود. او دراینباره گفت: «بی‌نهایت خوشحال شدم. بار بزرگی از روی دوشم برداشته شد. در همان استادیومی که در جام جهانی ۹۰ مقابل آمریکا یک پنالتی از دست دادم، در استادیومی که مقابل رم پایم شکست. آن شب می‌دانستم این آخرین شانس من برای قهرمانی در چمپیونزلیگ است. می‌دانستم اگر موفق نشوم همیشه به یاد آن شب کابوس خواهم دید.»
ویالی درباره یوونتوس با غرور و افتخار صحبت می‌کند: «وقتی پیراهن یووه را می‌پوشید وزنش را احساس می‌کنید. دلتان می‌خواهد وقتی پیراهن را به جایش در رختکن برمی‌گردانید حتماً آن را تا کنید و کمی بالاتر از قبل بگذارید.» بااین‌حال جانلوکا از انتقاد از رسوایی کالچیوپولی خودداری نمی‌‌کند. او دراینباره گفت: «آن یووه اگر به قوانین احترام می‌گذاشت، می‌توانست از ۱۰ اسکودتوی آن دهه، دست‌کم ۶ تا ۷ بار قهرمان شود. ولی رئیس طمع کرد و خواست هر ۱۰ اسکودتو را ببرد و همه چیز را خراب کرد.»
حتی اگر یک بار تسلیم شوید، به تسلیم شدن عادت خواهید کرد
ویالی ولی در جام‌های جهانی هرگز شانس نداشت. او در جام ۸۶ مکزیک جوان‌تر از آن بود که به تیم ملی دعوت شود و در جام جهانی ۹۰ هم آمادگی کافی نداشت. او دراینباره گفت: «اسکیلاچی می‌توانست هر کاری که فکرش را بکنید انجام بدهد. من در مقابل او هیچ بودم.» جانلوکا به دلیل اختلافش با آریگو ساکی وقتی برای جام جهانی ۹۴ آمریکا به تیم ملی دعوت شد این دعوت را نپذیرفت. او دراینباره گفت: «البته اشتباه کردم. پیراهن لاجوردی را هیچوقت نباید رد کرد.»
جانلوکا ویالی مردی بزرگ بود که هیچ‌گاه تواضع را فراموش نمی‌کرد. او در این مصاحبه به خبرنگار کوریره گفت: «من یک مهاجم خوش‌شانس بودم. همیشه سعی می‌کردم به مانچینی، زولا، باجو و دل‌پیرو برسم.»
بعد از این بحث‌های فوتبالی خبرنگار بالاخره موفق می‌شود، صحبت را بار درگیر به بیماری بکشاند. به جراحی، شش ماه شیمی‌درمانی، و شش هفته پرتودرمانی. او از ویالی می‌پرسد آیا در روزهای سخت مبارزه با بیماری فکرش را می‌کرده که بتواند بر آن پیروز شود. جانلوکا در پاسخ گفت: «مهم برنده شدن نیست. مهم این است که چه چیزی را پیروزی می‌بینید. ده درصد زندگی اتفاق‌هایی است که برایمان می‌افتد و نود درصد به این برمی‌گردد که ما با این اتفاق‌ها چطور روبه‌رو می‌شویم. امیدوارم داستان من بتوانند به دیگرانی که با این شرایط روبه‌رو هستند کمک کند تا با مشکلشان به شکلی درست مواجه بشوند.»
ویالی می‌گوید حتی اگر یک بار تسلیم بشوید به تسلیم شدن عادت خواهید کرد. او گفت: «امیدوارم یک روز کسی به من نگاه کند یا به من فکر کند و بگوید به‌خاطر تو بود که تسلیم نشدم جانلوکا.» شکی نیست بهترین کار برای ادای احترام به یاد و خاطره جانلوکا ویالی هرگز تسلیم نشدن است.
یکی از زیباترین لبخندهای فوتبال رفت
انلوکا ویالی، ستاره سابق فوتبال ایتالیا، که از سال ۲۰۱۸ درگیر سرطان پانکراس بود، سرانجام امروز در سن ۵۸ سالگی از دنیا رفت و فوتبال ایتالیا و دنیا سوگوار شد. فضای اندوه‌باری بر فوتبال ایتالیا حاکم است و تمامی باشگاه‌های این کشور و شخصیت‌های بزرگ فوتبال به این ضایعۀ تلخ واکنش نشان داده و با خانواده ویالی ابراز همدردی کرده‌اند که بخشی از آنها را در زیر می‌خوانید:
صفحه توییتر رسمی یوونتوس، باشگاه سابق ویالی، نوشت:«خداحافظ جانلوکا.»
الکس دل‌پیِرو، ستارۀ سابق تیم ملی ایتالیا، در مورد درگذشت هم‌تیمی سابقش نوشت: «کاپیتان ما، کاپیتان من، بدرود. خداحافظ لوکا.»
گابریل باتیستوتا هم در واکنش به درگذشت ویالی توییت کرد: «خداحافظ مرد بزرگ.»
مارچلو لیپی، مربی سابق تیم ملی ایتالیا، نوشت:«لوکای بزرگ، دوست بزرگ، نام و یاد تو در قلب ما حک خواهد شد و تو را فراموش نخواهیم کرد. ممنون کاپیتان من.»
جانی اینفانتینو، رئیس فیفا هم نوشت: «یکی از زیباترین لبخندهای فوتبال رفت. لبخندی که در تمام فوتبالش با او بود و الهام‌بخش شد. لبخند روزهای درخشانش با سامپدوریا، لبخندی که او با وجود بیماری در آخرین تجربه‌اش با تیم ملی ایتالیا حفظ کرد، ویالی فوتبالیستی عالی بود و یک مرد باهوش. یک روز دید که من دریبل می‌زنم و به من گفت: «جانی، اجازه بده، تو بلد نیستی دریبل بزنی. من به تو یاد می دهم.» و دوباره لبخند زد. درستش این است که او را اینگونه به یاد بیاورم، با ابراز شادی و شعف همیشگی‌اش. او عالی بود، زیرا از زندگی لذت می‌برد و همۀ ما را سرگرم می‌کرد. اشتیاق او زیباترین تعریف از فوتبال بود.»
ژوزه مورینیو در صفحۀ اینستاگرام خود با گذاشتن عکسی از ویالی نوشت:«همه به‌خاطر جان لوکا غمگین هستیم. تسلیت به خانوادۀ او.» امروز تمرین رم نیز با یک دقیقه سکوت برگزار شد.
فرانکو بارِزی، کاپیتان سابق تیم ملی ایتالیا، نوشت: «چه خبر بدی. در زمین و بیرون زمین یک مرد بزرگ بودی و همه دلتنگت خواهیم شد. خداحافظ لوکا.»
فابیو کاپلو، مربی سابق یوونتوس و میلان در واکنش به مرگ ویالی گفت: «از نزدیک شناخت زیادی نسبت به لوکا نداشتم ولی در میدان فوتبال او بازیکنی بسیار ارزشمند و مهم برای تیم‌هایش بود. شخصیت بزرگی داشت و در دوران بیماری هم نشان داد که مبارز بزرگی است. او در انگلیس هم درخشید و آنجا نیز محبوب است. وقتی این‌همه به‌خاطر مرگ او ناراحتند، یعنی لوکا در این دنیا، کارش را درست و خوب انجام داده.»
کارلو آنچلوتی، مربی ایتالیایی رئال، هم در صفحۀ اینستاگرامش نوشت: «خداحافظ، دوست من.»
گراوینا، رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا، هم در واکنش به این اتفاق تلخ گفت: «با تمام وجود غمگینم و تا آخرین روزها در انتظار یک معجزه بودم. خدماتی که او به فوتبال ایتالیا کرد فراموش‌نشدنی هستند. او شخصیتی دوست‌داشتنی و بزرگ بود و جای خالی‌اش را حس خواهیم کرد.»
همچنین طبق اعلام فدراسیون فوتبال ایتالیا، تمامی بازی‌های این هفتۀ سری آ با یک دقیقه سکوت برگزار خواهند شد. در بخشی از پیام فدراسیون فوتبال ایتالیا به ماسبت درگذشت ویالی آمده است: «تصویر ویالی روی چمن ورزشگاه ومبلی در آغوش روبرتو مانچینی پس از گل کیه‌زا به اتریش (یک‌هشتم نهایی یورو ۲۰۲۰) برای همیشه در ذهن و قلب ما باقی خواهد ماند. ما سوگوار درگذشت مدیر فنی آتزوری، انسان، فوتبالیست و مربی بزرگی هستیم.»
گزارش: امیر محب ملکی
